jueves, 26 de agosto de 2010

Se acabó

Hoy, última noche de mi estancia aquí (son las doce de la noche y me levanto a las seis), sólo colgaré alguna foto del último día. No voy a hacer valoración alguna porque lo dejo para mi último post a la llegada a Barcelona.


Sólo explicaros que por la mañana he dado mi último paseo por Bucaramanga y que por la tarde he ido al Hogar de Teresa Toda, donde cuarenta niñas abandonadas o declaradas bajo custodia del estado, son educadas por unas religiosas que se convierten en su familia y hacen un trabajo sencillamente maravilloso. Carumanda participó colaborando con un pequeño proyecto con esta maravillosa organización.  



Por la noche eucaristía y cena, en la casa, de despedida con los amigos y amigas. Después hemos montado un karaoke en una de las salas y hemos pasado un último momento muy especial. Al finalizar me he puesto a hacer maletas y ya están casi listas. Falta completar la grande y cerrar... Cerrar maleta y experiencia, por lo menos durante este año.



Acabo dando las gracias a todos aquellos que me habéis leído y acompañado durante este mes y medio. Todo él o en algún momento. Estoy seguro que sin vuestros ánimos y comentarios otro gallo hubiese cantado. Besos, abrazos y sed felices... que os lo merecéis.


miércoles, 25 de agosto de 2010

Consumiendo el final...


Yuli tiene dieciséis años y ya os hablé de ella: no tiene padres desde los cuatro años y me pidió que YO fuese su padre... Y os prometo que, si fuese posible, lo sería. Es juiciosa, dulce, sincera, muy trabajadora y una gran estudiante. Sueña con ser doctora algún día para atender a todo aquel que lo necesita. No ha tenido la suerte de la que gozamos la gran mayoría de nosotros, pero su optimismo y su vitalidad pueden con  todo,..

Hoy la he grabado en vídeo explicando su historia personal y me ha emocionado verdaderamente (como casi siempre desde que la conozco). Espero poder mostrarlo a alguno de vosotros a la vuelta. Por de pronto me ha hecho plantear alguna pregunta... ¿Qué sera de ella a partir de ahora? El estar en Zoe es una garantía... Pero: ¿Qué le deparará el futuro? ¿Cómo la podré ayudar yo a salir adelante? ¿Qué puedo hacer por ella?

De momento a mí, me ha cambiado, de  alguna manera, la vidal. Me permitiréis que me reserve el cómo me la ha cambiado, pero hay algo dentro de mí que se remueve y hasta hoy estaba aletargado. La vida dirá cómo evoluciona este sentimiento...

Pasando a revisar el día tengo que deciros que hoy ha sido un día especial porque han comenzado las despedidas de verdad. Teníamos pensado ir con Carlos a California, una zona que se encuentra a unas dos horas de aquí y dicen que es bien bonita, pero mañana se marcha el Padre Manolo a Cartagena y hemos decicido quedarnos para despedirnos COMO DIOS manda de él.

Manolo es de esas personas que, de verdad, vale la pena conocer. Es ÚNICO. Lleva cuarenta años trabajando en este país y veinte haciendo posible que la realidad de muchos niños y niñas de la calle se transforme en esperanza. Y, de manera especial y a pesar del poco tiempo que hemos compartido (nos conocemos del verano pasado y de éste, más una brevísima estancia suya en Barcelona) puedo decir, si equivocarme, que es un verdadero AMIGO, generoso y dispuesto a colaborar en todo lo que haga falta. Cosas del de arriba...

Si él mis estancias en Bucaragamanga no serían, desde luego, lo mismo y sólo me queda decir, de manera pública, lo que a él ya le he dicho: GRACIAS MANOLO. Por todo. Y ahí van (las gracias) por tu trabajo, por tu acogida por tu misión, por tu  vida, por tu amistad... POR TODO. No dudes que el año que viene volveré a estar por aquí y quedas emplazado a ser el manager del "tour" que con mi gente de la música me gustaría realizar el año que viene. Ya sabes: Bogotá, Bucaramanga y Cartagena. Lo dejo todo en tus sabias manos (eso sí: que Beatriz te colabore porque si no, no sé yo... jejeje)

Y volviendo al día -menudo desorden llevo hoy- he tenido una mañana de compras y ya creo que nadie de "mi gente" se me queda sin regalito. No esperéis grandes cosas porque sois muchos y mi economía, como siempre, es precaria, y aquí no es que haya grandes bagatelas... Pero bueno; algún recuerdillo de mi estancia aquí tendréis.

Luego comida en la casa de Manolo, que está a unos diez quilómetros montaña arriba y es una verdadera maravilla (ya os enseñaré alguna foto de Villa Teresa, su casa). No ha habido siesta (él siempre hace sus diez minutos de siesta diaria) porque le hemos acompañado a comprarse una cámara de fotos. En estos temas ya sabéis que no soy mal asesor, jejeje.

Y después por la tarde... ¿A dónde he ido? OBVIO: ¡¡¡A Zoe!!! Si es que me quedan dos días aquí y me va a resultar dificílisimo darles el adiós definitivo. Les he regalado un CD con todas las fotos que les he hecho (ni sé cuantas...) y se han vuelto locas viéndose por a tele "posa que te posarás". Increíble, jejeje.


Y por la noche cena de despedida en la parroquia. De ellos sólo decir que son como mi segunda familia aquí. Gracias Padre Ramiro, Alexandra, Stella, Miguel Miguelito, Rosita, Princesa... Bucaramanaga sin vosotros no sería MI Bucaramanga. GRACIAS de verdad.

Y mañana más. Comida con Míriam para despedirnos, cena en casa con TODOS los amigos y amigas para despedirnos a Pepe y a mí... Y el jueves maletas y avión... Y se acabó, porque todo lo bueno dicen que acaba. Yo prefiero pensar que el jueves comienza la ilusión por volver el año que viene. Porque, de una u otra forma, volveré, vaya si volveré... 





lunes, 23 de agosto de 2010

Velada musical, karaoke (bueno...) y convivencias con la Comunidad Juvenil del Barrio del Reposo


Ayer fue un día largo y lleno de experiencias ricas y vivas. Sin duda la más bonita de todas (cochinillo a parta, valga la broma) la "Velada de música y oración" que realizamos con Carlos en la Capilla del Padre Carlos Cherpa, un muy buen amigo del Padre Manolo. Es una Capilla muy sencilla, ubicada en un barrio de extraradio, sin duda peligroso (el mismo padre aparca el carro... ¡DENTRO de la iglesia!) y poblado por gentes pobres y humildes pero llenos de un corazón tan grande que cada una de las cosas que te explican o comparten se convierte en un verdadero tesoro para mí (y dónde estén mis tesoros... ¿verdad?).

La velada duró un poco más de una hora y, como en la vez anterior, se sucedieron cuentos y canciones y yo iba realizando una introducción a cada momento para llenarlo de sentido y convertirlo en oración. Al final invité a que todo el mundo fuese valiente y cerrara los ojos para encontrarse con Dios de una manera más personal. Y convertimos ese momento en una acción de gracias espontánea que fue... ALUCINANTE. Qué cierto es aquello de que "los últimos serán los primeros". Me sentí tan y tan pequeño delante de la sencillez de los comentarios, de la vida compartida, de las experiencias que allá se verbalizaron. Aprendí tanto... ¡TANTO! Sencillamente, una vez más (y van...), GRACIAS



Al salir yo había invitado a todos aquellos con los que tengo una relación más especial a pasar un rato en un sitio que aquí les encanta: un Karaoke (en una sala para nosotros solos!!!). Aquí disfrutan cantando y era una bonita manera de empezar a despedirnos. Digo "era" porque no fue: el ordenador se dañó y el karaoe se truncó. Pero bueno: dos micros y música de la radio convirtieron el karaoke en un rato de canciones (a palo seco) y baile. Hasta yo baile un buen rato... Evidentemente llegados a este punto no comentaré más, jejeje... Sólo decir que el lunes por la noche volvemos a ver si podemos cantar... que ya toca!




Para acabar explicaros que hoy por la mañana me he reencontrado con el grupo de confirmación de la Parrqouia San José (he ido a su reunión), con los que tuve unas convivencias ya hace unas semanas (como pasa el tiempo). También he pasado a ver a "MIS" niñas de Zoe (y me quedaría a vivir con ellas, de verdad...). Vuelvo mañana por la tarde a grabarlas en vídeo... 

Después del almuerzo hemos ido con Carlos y Ricardo a las convivencias del Grupo Juvenil del Reposo (un barrio periférico, y muy pobre, de Bucaramanga). Los grupos Juveniles vienen a ser nuestras Precos o Comunidades más jóvenes (aquí l@s chi@s tenían entre 16 y 22 años). Me habían pedido una charla y un rato de anmación... y ha sido un gran momento. Es lo que tiene trabajar con jovenes ILUSIONADOS e ILUSIONANTES. Me ha encantado la dinámica de su toma de decisiones y su organización, aunque es un tanto compleja. Hemos acabado con una foto de familia y yo les he lanzado una oferta: hermanar a nuestra Preco de 1º de Universidad (sí, ya Universidad) con su Grupo Juvenil... Todo a expensas de lo que decidan ellos y decidáis la gente de la Preco... Pero puede ser una experiencia ÚNICA. Por cierto: siento deciros que no tengo fotos de esto porque me he olvidado la cámara en casa (empiezo a estar muuuuuuuuuuuuuy cansado, de verdad...)

Y nada más, un fuerte abrazo y besos para todos y que nos vemos en casi nada porque el jueves salgo de Colombia y llego el viernes a Barcelona. Esto, por desgracia, se acaba...



sábado, 21 de agosto de 2010


Os dejo el Power Point (bueno, la primera mitad porque el programa de edición de Power a AVI no daba para más... y como podréis ver hace temblar las transiciones) que preparé para la primera velada de música y oración que realizamos y que volvemos a repetir hoy. Así os hacéis a la idea de lo que es... El vídeo que está incrustado no lo podréis ver pero es el de "El Buscador" (Jorge Bucay) y faltarán los comentarios que hay entre canto y canto, pero bueno...

La canción que acompaña (sólo para vosotros, en la velada obviamente no va) es la que compusimos y grabamos con Toni Torrelles, Anna Fernández, Ferran Reynés para enviársela aquí para la celebración de los 20 años de "Niños de papel", la organización de niñ@s de la calle del Padre Manolo. La han convertido en su himno!!!


Foto del periódico de hoy con los derrumbes de esta noche.

Por otro lado seguir explicándoos que la situación aquí de muchas familias es durísima. Son desplazados como consecuencia de las agresiones de la guerrilla, los paramilitares o el ejército. Muchos han perdido a alguna o mucha parte de su familia por el conflicto armado. Malviven en las lomas de las ciudades construyendo pequeñas barracas de madera (lo que encuentran), lata y cartón... Su gran problema  es que las lluvias, como ayer, se lleven su casa por delante mientras duermen y se queden atrapados dentro. Esta noche siete familias han perdido su hogar y se ven abocadas a vivir en la calle. ¿Hasta cuando tendremos/tendrán que soportar situaciones así en el mundo? Es en momentos como éste en los que uno se siente feliz de, aunque sea poco, ayudar a través de Carumanda u otras organizaciones a que el mundo sea más justo. Más que nada porque ya toca...


NOTICIA DE ÚLTIMA HORA
Para acabar: cochinillo conseguido. El nuevo horno del Padre Manolo ha realizado a la perfección su función... y nosotros la nuestra. No haré más comentario que las fotos de abajo, que hablan por sí solas. Obsérvese, sencillamente, el antes y el después...

viernes, 20 de agosto de 2010

Última semana


Definitivamente esto se acaba. El próximo jueves vuelvo a Barcelona, llego el viernes, y por lo tanto estoy a una semana justa de volver a casa. No es momento todavía de hacer valoraciones pero sí puedo adelantar ya que estoy bastante satisfecho de todo lo que he realizado por aquí. Creo que me he vaciado y he intentado realizar todas aquellas actividades, y más, que tenía programadas o iban saliendo. En el fondo espero, sencillamente, haber sido una pequeña luz, un momento de esperanza, para toda esta gente que batalla, aquí, día a día en post de un futuro no mejor (qué difícil es eso) pero si un poco menos malo....


Bucaramanga es una ciudad peculiar, como muchas ciudades del sur. En su "parte alta" los edificios son más que correctos y las calles se parecen (por lo menos se parecen) a las nuestras. El resto de la ciudad es un caos de "carreteras y calles" irregulares, bacheadas, con una circulación caótica repleta de vehículos "de ocasión" y taxis ávidos de pasajeros a 3600 la carrera. Son calles teñidas: se tiñen de niños vendiendo mil productos diferentes para poder comer, se tiñen de gamines durmiendo en las aceras a plena luz del día, se tiñen de carritos y carretones arrastrados por sus propietarios intentando colocar us productos, se tiñen de frutas y frescos, se tiñen...

Uno llega a acostumbrarse a todo. Bueno, a todo no, nunca me acostmbraré a ver a un niño o una niña de cuatro, cinco, seis o más años vendiendo arepas, obleas o lo que sea a altas horas de la noche (y ya se ha pasado el día... a lo que, evidentemente, tampoco me acostumbraré nunca) porque no ha completado el "cupo" que le exigen en casa para poder volver. A eso no, me niego...



 
Me quedan pocas actividades, pero muy intensas, que realizar: una velada de música y oración el sábado (repetición de la que ya hicimos y tanto gustó pero en otra parroquia) y, sobre todo, tengo que pasar por todos los hogares de Niños de Papel a completar actividades y a grabar unos mensajes con los que editar un vídeo que tengo en mente. También algunas convivencias a las que me han invitado pero sólo podré asistir en parte... Haré, como siempre, todo lo que pueda y un poquito más. Pero soy consciente de que ya empiezo a no llegar a todo.


En otro orden de cosas ayer fue el cumpleaños de Ricardo, el aspirante a hermano que vive en la casa. Cumplió 18 y lo celebramos al mediodía con la visita del Padre Manolo. Yo le regalé un polo que encontré en el centro de Bucaramanaga de... IBIZA!!! Jejeje, cosas de la globalización...

Ayer, por otro lado, fuimos a un concierto de Daniel Poli, uno de los mejores cantautores católicos del mundo. una gozada oírlo y todavía más el compartir ese momento con la gente del Grupo Juvenil (comunidad) de la Parroquia que lo organizaba. Respecto al tema de la música hay una idea que me ronda por la cabeza y que ya he empezado a concretar con gente de aquí para hacerla posible el próximo verano: venir el año que viene con "mi gente de la música" (¿os imagináis para quién va esto? jejeje) y realizar un "tour" de tres semanas: una semana en Bogotà, otra en Bucaramanga y otra en Cartagena de Indias (ya lo tengo todo ok). En cada uno de los sitios realizaríamos trabajo social por la mañana, ensayo por la tarde y "velada-concierto" por la noche. En Cartagena hasta nos reservarían el mejor teatro de la ciudad para tocar... Puede ser tremendo!!! Pero habría que prepararlo todo muy bien, aunque tendríamos un año para ello!!!

Y nada más. Para dar un poco de envidia y que veáis que aquí no todo es trabajo (bueno... jejeje) deciros que mañana sábado como cochinillo asado al horno de leña en casa de Manolo. La historia es fácil: un día yo le hago la broma (¿podríamos estrenar tu horno nuevo con un cochinillo, no?). Él calla pero consigue el cochinillo y mañana estará crujiente, crujiente... Eso sí: hoy todavía está vivo porque aquí no entienden eso de comerse un cochinillo si todavía no ha engordado lo suficiente (menos carne...) y sólo se lo han vendido... vivo. Así que hoy le toca pasar por el mercado a que le hagan "la faena".

Os dejo un vídeo del concierto de Daniel Poli para que veáis cómo se vivió... Lo dicho: una gozada, de verdad.


miércoles, 18 de agosto de 2010

Charla a los catequistas de la Archidiócesis y otras actividades...

Esto se acaba. Vamos dando los últimos coletazos por tierras colombianas y se empiezan a suceder las invitaciones... que van sonando a despedida. Ya llegará la hora de valorar lo hecho y lo vivido por aquí, de momento disfruto de cada uno de los instantes y, de manera especial, de las personas con las que los comparto, faltaría más. El jueves 26 se acerca, pero hasta entonces me quedan muchas experiencias por vivir y otras tanrtas celebraciones por realizar. Y lo celebraré, vaya si lo celebraré...

El lunes acabamos las convivencias con los chicos de la casa. Todo fue genial y el remate con el tema del Padre Manolo, la película, las palomitas y el arequipe, Rafiki y Simba, y tantas cosas más, creo, estoy seguro, que harán que no las olviden nunca. Son muy buena gente y me alegro que, durante estos tres días, consiguiésemos hacerles pensar y reír, soñar y expresar (que difícil es esto aquí a veces...), imaginar y sentir...

Por la tarde fui a estar un buen rato con las niñas de Zoe y San Miguel, las niñas de la calle o con graves problemas sociales o familiares. Por si no lo he dicho suficientes veces estoy ENAMORADO de estas niñas. Son hipersensibles y viven su afectividad, su cariño y su amor al límite... Evidentemente con aquellos que ellas quieren (yo tengo la suerte de ser uno de sus ultra queridos). Nada más llegar se me abalanzan y abrazan veinte, como mínimo, chicas al grito de "Lluís, Lluís, que guapo, que lindo...". Como para no enamorarse, jejeje... Es que uno no está acostumbrado a estas increíbles muestras de afectividad y hasta se emociona, que le vamos a hacer, al recibirlas. ¿Alguien duda que volveré un par de veces como mínimo antes de irme? Yo no... 




Y ayer fue un día de intensísimo de trabajo porque por la tarde noche debía dar una charla a los catequistas de la Archidiócesis y la quería preparar con mucho cariño para que fuese algo que recordaran. Me pasé el día elaborándola: power point, fragmentos de películas, música... DE TODO, jejeje, una explosión de medios!!! Y por la tarde a la Curia porque los catequistas tienen semana de formación y yo era su oprimer ponente, ¡menuda respnsabilidad! Pero bueno, si me conocéis sabéis que para estas cosas no suelo ponerme nada nervioso, es más: me gustan, qué narices. Y allá estaban, unos 130 catequistas expectantes... Y yo venga a hablar (mi ponencia debía durar entre hora y media y dos horas) , preguntar, poner vídeos, cantar (con la ayuda de Carlos, obvio) y "regalando" hasta un momento de pequeños grupos pasra compartir. ¿El resultado? Un éxito rotundo, jejeje. Mucha gente pidiendo el mail, o el Power Point, haciéndose fotos con el "ilustre" ponente al final del acto y queriendo que fuese a sus grupos o comunidades a dar alguna charla... Pero "ya no avanzo", como dicen aquí. Sólo me comprometí para ir a la conclusión de la convivencias de un grupo juvenil (una comunidad de jóvenes de entre 18 y 30 años) el próximo domingo. Es que la chica que me lo propuso era muuuuuuuuuy guapa, jejeje...  

Y nada más. besos y abrazos para todos los que, a pesar de estar en vacaciones, me seguís leyendo y acompañando por aquí. de verdad: GRACIAS. Y, de pronto (otra expresión muy de aquí) una solicitud: cuando dejéis un comentario poned vuestro nombre porque me hace mucha ilusión saber quién me escribe, es una manera de "teneros a mi lado". Lo dicho: besos y abrazos y dentro de nada nos vemos con muchos de vosotros porque esto, sencillamente, se acaba...

lunes, 16 de agosto de 2010

Con los aspirantes SAFA, "Velada de música y oración" y Brigada Piccolli Saggi

Voy a explicar aquí las tres actividades que hemos realizado en los últimos dos días y medio. Cada una de ellas merecería un post independiente, pero pretendo no aburriros y así serán de más fácil lectura...


Encuentro con los jóvenes en discernimiento SAFA


Durante dos días y medio hemos tenido en la casa (el sábado nos fuimos a unos diez quilómetros de Bucaramanga a pasar el día) a nueve jóvenes que están siguiendo un proceso de acompañamiento por parte de los Hermanos con fines vocacionales. Con algunos de ellos ya coincidí el año pasado y la experiencia ha sido muy positiva. Se han prodigado las dinámicas, la música, el cine ("Un sueño imposible" -Sandra Buullock-) e, incluso, algo más de una hora de piscina el día que salimos... Espero que les haya servido de algo a ellos, a mí me ha venido estupendamente.

Velada de música y oración en la parroquia San José.

Es, sin ninguna duda, una de las actividades de las que estoy más orgulloso por lo novedosa y significativa que fue para la gente de aquí. La dinámica era sencilla: un Power Point como eje conductor de un cuento ("El buscador" de Jorge Bucay), doce canciones, tres textos del Evangelio, un momento de oración compartida y un Padrenuestro final...
Vino bastante gente (yo calculo que unas ciento cincuenta personas como mínimo). Antes de cada canción me encargaba de realizar una pequeña introducción de lo que venía, procurando que fuese un bonito momento de interiorización para todos los que estábamos allí y, desde luego, no había aplausos, sólo al final uno muy fuerte por todo lo compartido.
Estoy todavía un poco abrumado por los comentarios que escuché al final del acto. Me quedo con el de una señora de más de noventa años que vino, me abrazo y con alguna lágrima en los ojos me dijo: "que Dios me lo bendiga por todo lo que hace y ha hecho hoy. Gracias, de verdad, muchísimas gracias...". Y yo lloré, escondido, a su lado...
No tengo fotos porque olvidé la cámara en casa. en todo caso el sábado, dado el éxito, repetimos en otra parroquia (las canciones las cantamos con el Hermano Carlos, Estella y Alexandra, de la parroquia) y ya colgaré alguna de las que hagamos para que os hagáis a la idea de lo que montamos... En todo caso una idea me empieza a rondar por la cabeza: ¿no sería muy interesante venir aquí con gente relacionada con el mundo de la música y montar algo así en todas las parroquias de manera que cada dos días, más o menos, hubiese "actuación" y eso se compaginase con el trabajo social? Aquí lo he explicado y la idea les ha parecido genial. de hecho ya tenemos ofertas!!! ¿Quién se apunta?


Brigada de Piccolli Saggi en el asentamiento "Brisas de Provenza"

Vaya por delante que ésta es una de las actividades más gratificantes que se pueden realizar por aquí. Un asentamiento es un grupo de "cabañas" más o menos extenso que se han apoderado (se han asentado) en un terreno que estaba desocupado... tuviera éste dueño o no. Los ocupantes del asentamiento acostumbran a ser personas que huyen de las zonas de conflicto del ejército con la guerrilla (mayoritariamente campesinos), ex-guerrilleros (algunos con contacto todavía hoy con las asociaciones guerrilleras) o personas que no tienen nada de nada y buscan su última posibilidad de construir un, en todo caso, incierto futuro... ESon lugares muy peligroso donde proliferan armas, drogas y violencia de todo tipo, no se puede entrar solo... Pero lo nuestro era muy diferente: íbamos a hacer y repartir sopa y... ¿Quién se opone a esto aquí?

El objetivo de la Brigada es hacer pasar un buen rato a los niños, repartir "mercado" (ropa y comida) a las familias, realizar reconocimientos de la vista y, sobre todo, cocinar dos enormes ollas de sopa con verduras y carne (sancocho) y otra, no menos grande, con arroz.
La gente se va presentando poco a poco pero llegan, vaya si llegan, y la cola a la hora del sancocho es enorme: nadie se quiere perder un plato caliente y con un alto grado nutricional, sencillamente no se lo pueden permitir porque aquí la vida es absolutamente precaria. Lo mejor, como siempre, la posibilidad de hacer reír, aunque sólo sea un rato, a un montón de niños y niñas que gozan de una felicidad tan efímera que, incluso a mí que me sorprendo a cada instante por lo que aquí vivo, me ha sonado a natural el que una niña pequeña, muy pequeña, le dijera a su madre a nuestra llegada y como si hoy fuese el día de Reyes: "mami, mami, venga que ya llegan los de los regalitos..."



Para acabar y no menos importante: hoy nace Laia, la primera hija de Eva y Roger. Aún estando tan lejos lo siento como algo propio y espero la noticia  con la ansiedad del que ama lo que sucede y a los protagonistas del suceso. Felicitats pares perquè estic convençut que sereu lo millor que li passarà a la vostra filla en tota la seva vida, sou uns cracks!!! Felicitats Laia per arribar a aquest món... encara que quan siguis gran t'hauré de renyar una mica per no esperar al "tiet". Aix... aquest joven...