martes, 3 de agosto de 2010

Pequeñas reflexiones diurnas...



Empiezo pidiendo perdón por parafrasear al maestro Silvio Rodríguez en el título de esta entrada (con matices, claro). Una vez expresado "tamaño arrepentimiento" voy a dejarme llevar por los sentimientos un rato para explicar, en unas cuantas líneas, algunas cosas que, por obvias, callo más de la cuenta... Tal vez es necesario disponer de un "tiempico" como el que ahora tengo para poder hacerlo.

Tengo una familia extraordinaria, sin ninguna duda lo mejor de mi vida. Un padre emprendedor y con una mente preclara, al que me gustaría parecerme aunque fuese de lejos y que es, sin duda alguna, mi modelo de vida. Una madre repleta de bondad y amor, sencilla y entregada a todo y a todos, mi apoyo constante y una de las dos razones de que invierta mis domingos en MI casa. Tres hermanos que son mis amigos, buenas personas y con un arraigado sentimiento familiar que nos convierte en un "uno para todos" cuando es menester. Tres cuñados con los que comparto muchas cosas, a los que quiero y me quieren,. Y, desde luego, cinco sobrinos ESPECTACULARES que llenan a nuestra familia de alegría y vida. ¿Qué más puedo pedir?

También tengo a mi comunidad, Emmaús, que más que un nombre o un concepto son diez maravillosas personas con las que comparto mi fe y, desde luego, toda mi vida. Emmaús es exigencia, compromiso, responsabilidad, vivencia, celebración, fiesta... ¿Qué sería de mi vida sin Emmaús?

Luego está ese largo listado de personas con las que comparto los diferentes (tantos... tal vez demasiados) ámbitos de mi vida. Con todos ellos intento compartir vivencias, experiencias  y tiempo, aunque soy absolutamente cosnciente que el hacer demasiadas cosas me hace desatenderlos respecto a sus merecimientos. En todo caso creo que me conocen, me respetan y saben perdonar mis olvidos (tantos...) y dejadeces.

Punto y aparte para todos aquellos con los que comparto solidaridad o fe. La gente de Pastoral, Carumanda, países del sur... Desde luego muchos de ellos han sido, son y serán parte esencial de mi vida... No sería lo que soy sin haber compartido momentos fundamentales, y no tan fundamentales, con ellos.

Y no, no tengo pareja. La vida, las circunstancias o lo que sea, vaya usted a saber,  lo quiso, y casi estoy seguro que lo quiere, así. Me encantaría formar una familia, educar a mis hijos... y no será por no haber estado enamorado o haberlo soñado más de una vez (antes y ahora...). Tal vez, sencillamente, sea que "no haya quien me aguante" a este nivel. En fin... Tal vez algún día consiga engañar a  alguna buena mujer, jejeje...

Para finalizar dejo a esas personas (dos, tres...) que, como algunos de los arriba mencionados, merecerìan una entrada para ell@s solos. Mi vida sin vosotros... buf. Mejor dejo de escribir. Espero que si tú eres una de esas personas sepas que estoy hablando de ti. Si no es así perdóname por no haberte sabido expresar, de manera más clara, lo mucho que te quiero.

Y nada más... Perdonaréis este lapsus de interioridad que tal vez sea más para mí que para vosotros, pero a veces uno necesita descargar, aunque sea brevemente, lo que siente. Gracias, una vez más, por leerme, por acompañarme y por hacerme sentir, desde lejos, a vuestro lado.

16 comentarios:

  1. Joder Lluís...!!!!! (te diria más, pero yo tambien me voy a cenar)

    ResponderEliminar
  2. Jo Lluís! Que profundo! Un besito y que vaya genial el proyecto! Esther y David

    ResponderEliminar
  3. Ostres parella! Quina alegía llegir-vos per aquí!!!! No sabéis lo que me acompaña este año leer de vez en cuando a la gente que quiero... Un besazo desde Colombia, gracias por acordaros de mí, que sea un gran verano para vosotros y nos vemos a la vuelta!!!

    ResponderEliminar
  4. De amigo nada ! , yo soy tu hermano , que es un escalón muy superior (la misma sangre ... aunque la mía con menos azúcar y colesterol) ;-) . Pierluigi, nosotros te queremos mucho y Javi y Marta siempre se acuerdan de su tito Luis , te echan de menos y siempre quieren que vengas y compartas con ellos cuentos , juegos , enseñanzas y amor . El pescadero de Málaga también quiere que vengas pues , ese día , cubre el presupuesto de marisco . Besos y ánimo . Tu hermano Javi .

    ResponderEliminar
  5. Lluissss no puc llegir el teu blog perque ja saps que a exercicis poc temps tenim de veure l'ordinador però el poc temps que paso aprofito i et saludo desitjant-te de que tot vagi molt molt bé aquí tinc al meu costat al H.Fernando que també et desitja lo millor en l'estança a Bucaramanga!!!! Una abraçadaaaaa

    ResponderEliminar
  6. Gràcies per compartir aquest "ser" teu i aquests retalls de Vida. Des d'aquí, et tenim també present, una abraçada ben forta

    Laura, Martí, Aleix i Ceci.

    ResponderEliminar
  7. Jvierini! A ver si lees todo el post... que hay un apartado para los hermanos, jejeje. Por cierto: recuerdos al pescatero de Málaga, jejeje.

    Foky, Fernando i Ceci i família: GRÀCIES per seguir la meva estada aquí i acompanyar-me des de la llunyania. Una abraçada i molt bon estiu!!!

    ResponderEliminar
  8. Carai Lluís, és maco sincerar-se de tant en quant... Quina passada tenir-te tan lluny i sentir-te tant a prop!! Emmaús també t'estima, ja ho saps i quan tornis, que la familia haurà augmentat, ens hauràs d'explicar mooooltes coses...
    Petonets. Roger i Eva

    ResponderEliminar
  9. Lluis...deunidó!!!
    Realment el fet de compartir les experiències que et passen fas que ens sentim partíceps de les teves vivències i des d'aquí ens fa veure i valorar les coses del nostre voltant de manera molt diferent!
    Una abraçada i cuida't moltíssim!!!

    ResponderEliminar
  10. Lluis!!! Qué bonito todo lo que escribes joo, aquí tienes mi comentario, te mando un abrazoo con muchas fuerzas! :)
    Eva Gavà

    ResponderEliminar
  11. Luis Sierra Castan5 de agosto de 2010, 14:20

    Gracias,hijo por todo:por ser como eres, por querernos tanto...Siempre seguiremos igual. Aquí bien. A punto de marchar. Cuidate mucho (en todo)j Je,je,je.Te queremos. Besos

    ResponderEliminar
  12. Gracias a ti.

    (¿Para qué más palabras?)

    P.

    ResponderEliminar
  13. Cuñaooooooooo, te queremos muchísimo y estamos súper orgullosos de este gran trabajo que estas haciendo. Tu si que eres para mi y quiero también para mis hijos UN EJEMPLO A SEGUIR. Un beso desde Málaga de tu familia.

    ResponderEliminar
  14. HOLA, LO INTENTO DE NUEVO. SI ES UD. LUIS SIERRA CASTAN, PROFESOR EN BARCELONA EN UNA ESCUELA DE LA COOPERATIVA DE VIVIENDAS DEL SAGRADO CORAZON DE JESUS, LE RECUERDO CON GRAN CARIÑO PUES NOS ENSEÑO A VEINTITANTOS CHIQUILLOS ASILVESTRADOS, LO PRIMERO Y FUNDAMENTAL EN LA VIDA EL RESPETO A LOS DEMAS Y EL CALOR DE JESUS.SIEMPRE SIEMPRE HABLO DE DN.LUIS SIERRA CASTAN COMO EL PRIMER Y MEJOR MAESTRO QUE HE TENIDO.SI ES UD. RECIBA UN ENORME ABRAZO Y MI MAS PROFUNDO RESPETO, Y CREO QUE ES UD. PORQUE SU HIJO PORQUE ES SU HIJO VERDAD? ES CALCADITO A UD. UN ABRAZO Y QUE DIOS LE BENDIGA. JOAQUIN GARCIA .aggestio@telefonica.net

    ResponderEliminar
  15. por cierto no lo he dicho, hablo del año 1967-1970 mas o menos.si es ud. seguro que se acordará. saludos joaquin garcia

    ResponderEliminar